Mag ik deze dans van u

Mag ik deze dans van u… Maar eerst onze reis. Wat een afmattingsslag. Vanaf Amsterdam, Ibis hotel, ruim 20 uur onderweg om uiteindelijk op ons bed in ons hotel in Jakarta neer te ploffen. En dan hadden we nog mazzel met het verkeer in Jakarta.

Na een korte rust, op naar China Town. Zo’n 10 minuten lopen bij een temperatuur van 27 graden nog best te doen, maar dan hebben we het niet over de uitlaatgassen, de stank hier en daar en de erg hoge luchtvochtigheid. Altijd weer leuk om naar die in ons westerse ogen kitsch smaak van de Chinezen. Dus ook hier, “kijken kijken niet kopen”.

Een hapje gegeten bij de plaatselijke Chinees/Indonesische eetkraam en dan toch maar terug naar het hotel. Half acht, vielen ons de ogen al bijna dicht, dus maar niet tegen stribbelen, maar ogen dicht en slapen.

Tot de volgende ochtend half acht in coma…

Hotel zonder ontbijt, dus dan maar iets eten bij HET Batavia café. Een overblijfsel uit onze VOC tijd. Ook de omliggende gebouwen stammen uit die tijd, en voor Indonesische begrippen erg goed onderhouden. 

Na het maken van een aantal foto’s, maar ook vooral gefotografeerd worden door alle moslima meisjes op het grote plein voor het café, te voet verder. Waarheen? Gewoon de weg volgen en maar zien waar je uitkomt. En zo zal de rest van onze reis door Sumatra ook zijn. We zien wel waar we uitkomen, is het mooi dan blijven we wat langer, en anders gewoon weer verder reizen.

Het is voor Sip de achtste keer dat hij in Indonesië komt en de vierde keer een dagje Jakarta. Zijn conclusie is dat er geen enkele vooruitgang te zien is, eerder achteruitgang. De wegen zijn drukker, de voetpaden/trottoirs nog onbegaanbaarder en de wijken waar we in terecht komen nog armer. Het zou kunnen zijn dat de rijkere wijken wel zijn verbeterd of nog rijker zijn geworden, maar die zitten aan de andere kant van de stad.

Wat een armoe, erg veel kinderen, die er erg armoedig bijlopen en niets hebben om te spelen. Tenminste, geen lego, fietsje, mobieltje, maar een paar knikkers aan een touwtje wat hier blijkbaar een rage is. En daar loop je dan als toerist met je merk t-shirts en een luxe rugzak op je rug en een nog duurdere camera in de aanslag. Het enige wat je kunt doen is wat dollen met de kinderen, wat ze overigens geweldig vinden. Stiekem een foto maken is niet nodig, iedereen wil met je op de foto. Trotse ouders die hun kinderen naar voren duwen om maar gefotografeerd te worden.

Het eten uit de stalletjes laten we nog maar even achterwege, eerst moeten de darmen nog maar even wennen aan de andere soms twijfelachtige gerechten. Dus dan maar een luxe Hotel binnen gestapt. Hier waren ze overduidelijk trots op hun airco, het voelde aan als vorst….

Na lekker gegeten te hebben zetten we onze voettocht voort. En dan wordt Tanja hard geconfronteerd met het feit dat ze met een oude man op stap is. Bij het afdalen van een  trapje mist de oude man de laatste trede en land volledig uitgestrekt op zijn … Gelukkig is hij de laatste weken fanatiek naar de sportschool geweest, en dus vangen zijn geharde buikspieren hem op (of was het gewoon zijn te dikke buik?)

Na veel zweet en tranen, die van Sip van de pijn en tranen van het lachen van Tanja, weer een eindje terug met de Bemo. Vervolgens lopend verder en weer terug naar het hotel.

Even uitrusten van de inspanning en de emoties. Sip neemt even de tijd om de vlekken uit een van de pijpen van zijn broek te wassen. Erg gemakkelijk zo’n afritsbroek. 

Weer helemaal bijgekomen gaan we weer opzoek naar een restaurant om een hapje te eten. Schoenen aan en daar gaat ie weer. Maar dan de tweede keer dat Tanja er mee wordt geconfronteerd dat ze met een oudere man op stap is. 

Loopt niets vermoedend de hotelkamer uit zonder dat hij in gaten heeft dat hij zijn gewassen broekspijp er nog niet weer aan heeft geritst…..  

Op zoek naar een eettentje. In China Town begon het al leeg te lopen, dus dan maar op de terugweg naar het hotel iets proberen te vinden. En ja hoor, een karaoke bar (bij gebrek aan beter). Maar er stonden wel aantrekkelijke hapjes op de  menu kaart. Een chinees met veel talent stond achter de microfoon. Wat heet talent, de tekst konden we niet verstaan, want die was in het Chinees, maar de geluiden kwamen aardig overeen met die van een Chinese kat waar het mes in werd gezet om klaar gemaakt te worden voor het Chinees avondeten. Verschrikkelijk zo vals en zo hard dat we de ober zijn trommelvliezen bijna stuk schreeuwden om duidelijk te maken wat we wilden nuttigen.

Na de Chinees een “aardige, knappe” vrouw van middelbare leeftijd, blijkbaar zonder tandarts verzekering, achter de microfoon. Op een gegeven moment krijgt ze Sip in de gaten. Gooit al haar charmes in de strijd en krijgt hem zover een dansje met haar te doen. (Let op: filmpjes staan onderaan pagina)

Terug naar het hotel, taxi voor morgen besproken, en dan in 1 ¾ uur naar Pedang op Sumatra.

Wordt vervolgd.