"No, don't do that"

16 januari 2019 - Samosir, Indonesië

Vanmiddag niet om één maar om twee uur staat onze taxi voor de deur EN  de chauffeur met mijn GPS speeltje in de hand.

In de auto, zeven zits Toyota, zitten al een aantal backpackers. Dus het wordt een beetje proppen met alle bagage. Een naar zweet stinkende Duitser voorin, een klein philipijntje, een erg aardig Frans stel en dan wij met z'n tweetjes. Het Franse stel kruipt achterin bekneld tussen de bagage, wij op de achterbank waarvan Tanja in het midden en de Filippijnse naast Tanja. Ze rijdt graag mee en heeft nu overzicht. Daar krijgt ze later spijt van, want ze ziet wat mij betreft te veel. Onze chauffeur wil blijkbaar zijn verloren tijd inhalen en rijdt als een idioot daar waar mogelijk links en rechts inhalend. In het begin is het erg druk op de weg en schieten we nog niet erg op.

Er zit airco in de auto en ook ventilatie roosters boven ons hoofd. Tanja zet de  schuif zo, dat de zweetlucht van de Duitser van haar af wordt geblazen. Het is nu te harden. Na een tijdje draait de chauffeur het raam open en laat deze open waarbij hij tegelijk de airco/ventilatie uitzet, met als gevolg dat de penetrante zweetlucht van de Duitser weer Tanja haar kant op en duurt het niet lang  dat ze moet kotsen. Gelukkig zaten er in de rugleuning een aantal plastic zakken en kon ze de kots net op tijd opvangen.

Ik schat zo'n drie kwartier voor onze eindbestemming, is namelijk al in zicht, naar de kant bij een restaurant voor een korte pauze met al zicht op het Toba meer en het eiland waar we heengaan. Toiletteren en eventueel iets drinken.

Verder maar weer. In een bocht zie ik in de verte een lange rij met auto's staan, stilstaande file dus. Het blijkt dat er iets verder op een aardverschuiving is geweest en de weg bedolven ligt met stenen etc.

Na vlug overlegd te hebben met zijn collega chauffeurs kiest hij voor een "special road". En dat wordt het, "a special road"!!

Omgekeerd dus en met een grote omweg verder van de kust omhoog. Een behoorlijke omweg dus van wat later blijkt minimaal drie kwartier. Het regent inmiddels behoorlijk en op een gegeven moment is er opnieuw een opstopping. Het is daar door de modder op de weg zo glad, dat vrachtwagens niet meer omhoog komen, beginnen te scharen en bijna dwars op de weg komen te staan. Een groep van zo'n 20 mannen probeert een van de wagen omhoog te duwen wat aardig lukt. Ook onze auto en naast voor en achter ons rijden schuiven van links naar rechts over de weg. De Duitser doet zijn veiligheidsriem af en zit met beide handen aan de deurkruk, alsof dit helpt. Links van de weg, en daar rijden wij, is namelijk het ravijn. Onze chauffeur doet zijn uiterste best de auto op de weg te houden, en dat lukt hem aardig. Maar als hij op deze glibberige weg ook nog eens probeert in te halen is de maat wat Tanja betreft vol. En schreeuwt op haar beste engels "Don't do that".

Gelukkig wordt de weg verder op weer beter begaanbaar en kan onze chauffeur de vaart er weer inzetten. We hebben namelijk een behoorlijke vertraging opgelopen en de laatste boot gaat om half acht en het is inmiddels al zeven uur geweest.

Eindelijk komen we aan bij de aanlegsteiger. Eerst een kaartje kopen bij een akelig glibberig mannetje die ik me van de vorige keer nog weet te herinneren. Hij wil ons namelijk ook nog wel even de taxirit naar Medan over vier dagen aansmeren. Volgens hem kan dat niet in het hotel. Lulkoek!

Na een 20 minuten op de boot worden we bij de aanlegsteiger van het hotel afgeleverd. We krijgen uiteindelijk het traditionele Batak huis aangeboden. Even bukken om naar binnen te gaan en ook naar de douche/wc zit een mini deurtje.

Een hapje gegeten, en op bed.

Foto’s

5 Reacties

  1. Ruty:
    16 januari 2019
    Wat weer een belevenissen. Ik was allang die taxi uitgesproken. Zou de hele weg kosten van stank en alleen al van de stress 😂 vandaag maar weer een mooie dag beleven en weer mooie foto's. Veel plezier vandaag.
  2. Ruty:
    16 januari 2019
    Uitgesproken moet natuurlijk uitgesprongen zijn 😂😂
  3. Cora Jongsma:
    16 januari 2019
    Zo...je moet er wel wat voor hebben hoor om al dat moois te kunnen zien. Zweetlucht, kamikaze-piloot, van links naar rechts en het ravijn gezellig naast je...tja, geen wonder dat je beroerd wordt. Mooie foto's weer, dat zeer zeker. Hopelijk is vandaag voor jullie beter en rustiger verlopen. (bij jullie al kwart over drie inmiddels).
  4. Marcel&Titia:
    16 januari 2019
    Wat een rit. Weer terechtgekomen op een mooie plek. Prachtig
  5. Trea:
    16 januari 2019
    oh heerlijk wat een verhaal weer. super om te lezen. ik snap helemaal de Duitse reactie. Paniek alom bij hem. Maar wederom een bijzondere belevenis. Alleen jullie reizen naar de plekken toe zijn al een belevenis op zich.