De stofzuiger van buurvrouw Ellie

Lekker rustig aangedaan vanmorgen. Ontbijten in het rivierrestaurant zit er niet in, want ze zijn helaas gesloten. Dan maar naar de overkant. Daar ligt een prachtig resort met restaurant waar ik al twee keer met Jannie ben geweest. Ontbijtbuffet, dus lekker zelf uitzoeken.

De tocht die we op de kaart hebben uitgezocht zou ongeveer vier uur duren, en dat hebben we er ook over gedaan. Het was erg zwaar in deze hitte en deze hoge luchtvochtigheid. Het begin was klimmen klimmen klimmen nou eigenlijk traplopen, want ze hadden er kunsstof trappen gemaakt, jammer. Daarna was het klimmen klauteren en vooral veel zweten. 

Als echte natuurfotografen hebben we minstens drie kwartier naar een gat in een boom zitten kijken waar af en toe zich een hele grote hagedis liet zien. Maar steeds kwamen er weer van die toeristen langs die de rust weer verstoorden en het beest zich weer geheel of gedeeltelijk terugtrok in zijn hol. Op een gegeven moment hadden we het wel gezien en vervolgden onze zware tocht het viel echt niet mee, en dan overdrijf ik niet.

Een van de geluiden in de jungle die we af en toe hoorden deed Tanja bijna hyperventileren. "de stofzuiger van Ellie schreeuwde ze op eens". Het was namelijk een extreem hoge fluittoon die sprekend leek op de defecte stofzuiger van buurvrouw Ellie.

Doordat er hier wel erg veel toeristen met hun lawaai op deze route langs komen hebben we alleen in het begin wat apen gezien.

Elke keer als je denkt dat je de laatste beklimming hebt gehad, kwam er weer een om de hoek. Het viel ons beiden erg zwaar maar wel een prachtige tocht.