When I want to speak to you in will shout

Om kwart voor negen staat ons busje voor de deur om ons naar Taman Nagara te brengen. Omdat de reis zo'n vier uur gaat duren, hebben we eerst flink ontbeten. Nou ja, in een aftands Chinees hotel waar de schimmel op alle wanden staat en je bijna niet door de ramen naar binnen kunt kijken, mag je niet teveel verwachten van het ontbijt. Bij de deur staat een oude niet helemaal meer heldere Chinees die ze waarschijnlijk weer uit het verzorgingshuis hebben terug gehaald. Of we eerst even willen betalen, omgerekend €3.00 voor ons beiden. En wat krijg je daarvoor bij de Chinees aan ontbijt... Mie, rijst, mihoen en noem alle Chinese gerechten maar op die je bij onze afhaalchinees kunt halen. In elk geval niet iets voor ons om op de nuchtere maag naar binnen te werken. Gelukkig, er ligt ook brood en een broodrooster. Dus dan maar toost en zowaar staat er boter naast. Toegegeven, het fruit wat we op kunnen scheppen is heerlijk. Achter ons zit een Chinees met de afmetingen van een volwassen panda beer. Eigenlijk is het triest, maar hij werkte drie dikke borden vol mie achter elkaar naar binnen aangevuld met een toetje van enorme omvang.

We komen aan op de "wisselplaats". We moeten namelijk overstappen op een andere busje die ons uiteindelijk naar onze eindbestemming moet brengen. We worden ontvangen door een mannetje die je het liefst direct een schop in zijn kont wil geven. Een keihard schreeuwend mannetje die wel even duidelijk wil maken wat er van ons verwacht wordt. "Bonnetje invullen, en vergeet niet aan te geven of je een foto toestel bij je hebt. Zodra je het hebt ingevuld dan kom je bij mij."

Voor het gebruik van elk foto toestel wordt een kleine bijdrage gevraagd welke hoop ik ten goede komt van het natuurreservaat. We moeten, ja moeten plaatsnemen op een stoel aan het bureau van dit heerschap. Hij begint eerst op te sommen welke georganiseerde activiteiten ter plekken kunnen worden geregeld en uiteraard afgerekend. De Canopy, de touwbruggen op zo'n 40 m hoog in de boomtoppen, is gesloten. Balen dus, want dat is wel een van de hoogtepunten hier. Dus ik vraag hem waarom deze gesloten zijn. Hij zegt ze zijn gesloten, en kijkt zeer verontwaardigd naar het plafond, dat begrijp je toch wel. Het is dat je van dit soort heerschappen afhankelijk bent, anders zou je hem zo onder het bureau doortrekken of naar een ander gaan. Langzamerhand druppelen er nog meer backpackers binnen.

Je ziet dat iedereen zich aan dit dominante mannetje met zijn geschreeuw zit te ergeren. Na een aanvaring met een kwaaie Fransoos legt hij nog even uit waarom hij zo hard schreeuwt.

We moeten een uur wachten voordat de andere bus komt. Het mannetje loopt bij ons langs en kijkt opeens achterom naar mij omdat hij dacht dat ik iets tegen hem zei. "when I want to talk to you, I w il shout" antwoord ik. Tanja wil wel onder de tafel kruipen, hou je stil, en om ons heen wordt gegniffel.

Bij het instappen in de bus is hij opvallend aardig geworden en bijna onderdanig.

Nog een twintig minuten arriveren we bij de boot. We blijven eerst in de bus zitten, want wij zouden rechtstreeks naar onze eindbestemming worden gebracht. Maar nee hoor, ook wij moeten uitstappen. Wij gaan ook met de boot. Een bijna drie uur durende tocht in een snelle boot over de rivier. Prachtige omgeving, maar wat mij betreft mocht het wel iets korter.

Bij aankomst worden we na een telefoontje opgehaald door de eigenaar van ons appartement. Ziet er goed uit en redelijk dicht bij de start van onze wandelroute morgen.