Hy hy hy, wat een idioot.

Wat later dan anders aan het ontbijt. Een aantal  kilometers vanaf Berastagi ligt het dorpje Lingga. Een dorpje met traditionele woningen. Helaas worden deze niet onderhouden waardoor een aantal al gedeeltelijk op instorten staat. Het fototoestel draait weer overuren. Je zou alles willen vastleggen om later met veel plezier weer naar te kijken. Foto's alleen zijn helaas niet genoeg om onze ervaringen over te brengen en niet iedereen ervaart het op dezelfde manier.

Ook hier wil iedereen weer met je op de foto en dan ook nog met ons fototoestel. Dus ze zien er doen niets van terug (wissen dus). Een uitzondering is de keer dat de eigenaar en eigenaresse van een Warung met ons op de foto wil. Deze zien we later terug op Facebook. De reacties van Facebook vrienden zijn niet precies te vertalen, maar er wordt wel gelachen om deze witte lange mensen.

Even buiten het dorp zitten een groot aantal vissers rond een visvijvers. Veel wordt er niet gevangen, en ik als leek denk dat dat geen wonder is. Ze zitten nog geen meter van elkaar en voeren constant bij, en zijn de vissen waarschijnlijk al helemaal vol gevreten.

Ook even buiten het dorp staan een aantal betonnen muurtjes in de vorm van een labyrint. In de ene staan een aantal vrouwen de was te doen. Ik laat Tanja maar even voorop lopen,  maar goed ook, want ze waren niet allemaal volledig gekleed en vlug werd de sarong omgedaan.

Achter de andere muurtjes stonden een aantal kerels in de blote kont zich uitgebreid te wassen. Gezellig zo'n badhuis.

Met de bus, Bemo, terug naar ons dorp. Hier hadden we dus te maken met een zgn Kamikaze chauffeur. Tanja bleef maar roepen Hy Hy Hy, wat een idioot. Met angstzweet op het voorhoofd in de handen en misschien op andere plekken keek ze angstig naar buiten. Toen het busje even moest stoppen, bijna bij onze eindbestemming, zijn we er maar vlug uitgestapt. Een eindje gelopen en een Warung binnengelopen om wat te eten. Klein, en voldeed niet geheel aan onze europesche hygiënische normen, maar als het regent moet je toch wat. Eerst op de hoek voor ons beiden een paraplu gekocht, made in China en dan van nog slechtere kwaliteit.

Het bleef regenen maar met onze nieuwe paraplu de markt over. Vele vele te veel plaatjes geschoten. Vooral de sirih of betelnoot kauwende vrouwen waren erg "foto genic". De sirihpruim wordt gekauwd om zijn opwekkende werking en het tegengaan van hongergevoel met als bijwerking een euforische werking en een knalrood gebit en speeksel. Net als met pruimtabak wordt er schijnbaar veel speeksel geproduceerd waardoor je overal rode plekken op de grond ziet. De dames, mannen gebruiken het niet, zijn door hun euforisme gemakkelijke prooien om gefotografeerd te worden. Allemaal willen ze op de foto waarbij het wel duidelijk is dat ze met een hoop gelach het over ons hebben.

Op deze markt wordt werkelijk alles verkocht, groente, fruit en heeel veeeel vis(soorten). Ergens op een hoek van de straat ligt een doorzichtige plastic zak ter grote van een vuilniszak, gevuld met water en met enkele tientallen grote rode vissen te wachten op de eigenaar. Ze lijken op koikarpers of grote goudvissen.

Vanavond gegeten in een echt restaurant om de hoek, luxe en voor Indonesische begrippen duur. We zijn het er beiden over eens dat het eten in de gore smerige niet uitzienden Warungs het veel lekkerder is.

Morgenmiddag gaan we richting Lake Toba.

De taxi die ons daarheen brengt komt helemaal vanuit ons vorige dorp om ons vervolgens naar Lake Toba  te brengen. Wat een geluk, hij neemt mijn vergeten GPS tracker die ik in de vorige hotel was vergeten mee.

Wat nu blijkt, is dat het hotel in Bukit Lawang die onze twee taxi ritten had geregeld ons een enorme poot heeft uitgetrokken.