Wegwerkzaamheden kunnen ook heel leuk zijn aan

Toch maar weer een verhaaltje vanuit het verre oosten, omdat er bijna elke dag wel iets te vertellen is en het bijna onmogelijk is dit allemaal te onthouden. En ja de reacties op onze belevenissen en foto's zijn zo enthousiast, dus ja je moet  dan wel.

Vanmorgen om negen uur vertrokken uit ons hotel.

Elke zaterdagavond is er feest in een bar aan de overkant van de rivier. Geen wonder dat het aantal orang oetans afneemt hier. Wat een pokke herrie... Het hele dorp is er waarschijnlijk voor uitgelopen. André Hazes maar dan op zijn Indonesisch. En maar meezingen, om precies twee uur wordt het feest afgesloten met een paar vuurwerkpijlen. Je raad het al, weinig nachtrust gehad met het gevolg dat deze oude man met zijn al verminderde weerstand nog meer verkouden is geworden en de rest van de dag met hoofdpijn rondloopt.

Weer een prachtige rit dwars door de bergen. Weer veel palmbomen ook op de plaats waar voorheen jungle was. Erg jammer, maar we moeten toegeven dat dit toch ook wel erg mooi is. Nog verder, dicht bij onze eindbestemming, rijden we ook met gemengde gevoelens. Hele stukken jungle zijn verbrand en/of gerooid om plaats te maken voor koffieplantages.

Op een gegeven moment staat het verkeer volledig stil en staan er ook tientallen brommers aan de kant van de weg. Wegwerkzaamheden. Een gedeelte van de weg moet opnieuw worden geasfalteerd en dan leg je in Indonesië gewoon het verkeer een tijdje stil. Wel toevallig net na een restaurant aan de kant van de weg en met een prachtig uitzicht over het dal en achterliggende bergen. De temperatuur is op deze hoogte naar zo'n 23 graden gezakt, lekker dus.

Als twee paparazzi sluipen we door de menigte. Tanja moet nog een beetje wennen aan deze rol, maar maakt dankbaar gebruik van de enorme telelens op haar toestel.

Net als de echte Paparazzi proberen we zo weinig mogelijk op te vallen. Proberen ja, maar Tanja maar rode haar en witte benen en opa zijn kale kop en dikke snotneus ontkomen er niet aan dat iedereen ons aangaapt als een kermis attractie, onderling (om ons) lacht maar toch graag op de foto willen. Ze vragen er zelfs om, is dat ijdelheid?

Aangekomen in ons hotel blijkt dat opa zijn gps tracker in de taxi heeft laten liggen, balen dus (zo'n ding waarmee je kunt zien waar je bent en je afgelegde route mee vastlegt, Sorrie broertje Jan).

Met alleen een halve snelle Jelle in de maag wordt het tijd dat we ergens een hapje gaan eten. Met de Bemo naar het centrum, zo'n busje die je gewoon aan de kant van de weg kunt stoppen met van die kleine bankjes waar na een tijdje de randen van in je billen staan. Maar wel leuk om naast de locals te zitten en aangegaapt te worden.

Onderweg naar ons hotel hadden we de locale markt gespot, dus daar maar naartoe. En hier heeft Tanja kennis gemaakt met de Indonesische Warung. Zo'n eettentje waar je in een soort etalage aanwijst je wilt eten. Voor de zekerheid eerst maar iets bekends uitgekozen, een bord met heerlijke fried noodles.

Weer wat geslenterd over de markt, en voor dat we naar ons hotel terug gingen nogmaals bij een Warung langs gegaan. Veel meer keuze en ook meer risico genomen geholpen door een stel jonge Hollanders die daar ook al zaten te schransen.